Outta here

Hij lag op het bed, een paar kussens in zijn rug. Zij stond, met haar rug tegen de deur geleund, ver van hem vandaan. Ze keek naar hem. “Wat wil je dan?” vroeg ze. Hij begon te lachen alsof ze zojuist een hele domme vraag had gesteld en blies kringetjes van rook langzaam uit zijn mond de lucht in. “Je vindt toch wel íets leuk,” drong ze aan. “Nee,” zei hij, “voor mij hoeft het allemaal niet meer.” Ze bleef hem aankijken. “Jij bent het enige waar ik nog voor leef,” zei hij quasi-onverschillig, maar met natte ogen. “Zonder jou hoef ik niet meer. Verder heb ik niks.” Hij drukte zijn sigaret uit. Ze slikte. Wat sprak hij toch voor onzin? Hij ging overeind zitten en draaide zich naar zijn computer. Een muziekje vulde de kamer. Ze voelde een golf van woede door haar buik omhoog komen. Hij kon haar hier niet zomaar mee opzadelen en dan een muziekje aanzetten alsof er niets aan de hand was. “Waarom niet?!” riep ze naar hem, en met een blik op de computer: “wat ben je aan het doen?” Hij keek niet op.

"Hoezo heb je verder niks?” Ze hoorde aan wat hij te zeggen had. Hij had genoeg meegemaakt en iedereen walgde van hem. Hij kon niks bereiken. Hij vond het maar saai. Hij maakte niets mee. Hij stelde niets voor. Iedere dag was hetzelfde. Enzovoort. Bij elk woord voelde ze weerstand, zo mocht hij niet denken. Ze wilde niet dat hij zo dacht. “Ik heb het al eens geprobeerd hoor,” deed hij er nog een schepje bovenop. “Wat,” klonk haar matte stem. “Zelfmoord. Toen ik jonger was. Mislukt.” Dat laatste snapte ze ook wel. “Hoe dan?” Er kwam geen antwoord.

"Ik leef voor jou,” herhaalde hij. “Ben je daar niet blij om? Besef je dan niet hoeveel je voor me betekent?” Hij keek haar indringend aan terwijl hij naar haar toe liep. Terwijl hij haar vasthield, voelde ze haar misselijkheid groeien. De zoete woordjes die hij in haar oor fluisterde, gingen langs haar heen. Ze concentreerde zich op de muziek.

...