Monumentaal momentje

Nadat ik aangebeld had, gluurde ik door het keukenraampje. Ik zag haar vanaf de bank van haar middagdutje omhoog komen en naar de deur schuifelen. Langzaam ging de voordeur open. “Dat dacht ik al,” zei ze, zacht, met een glimlach die welkom heette. Ik wist dat ze op me had zitten wachten, terwijl ik mijn komst niet had aangekondigd. Ze hield de deur niet verder open dan strikt noodzakelijk. Ik stapte over de drempel naar binnen. In het kleine halletje rook het vertrouwd. Naar oud en warm en thuis. De vloerbedekking in de woonkamer was licht en zacht. Voetstappen werden er geluidloos. Ik moest er altijd even met mijn handen over wrijven. Glad strijken. Dan wees ze me op het onzichtbare hoekje waar de vloerbedekking niet gelijk was. Of waar een vlek had gezeten die alleen zij nog zag. Uitgewiste sporen die nooit vergeten werden. Ik was ervan overtuigd dat ze nooit een detail vergat. Uit details waren haar herinneringen opgebouwd.

Ze wachtte tot ik plaatsnam op de lichtgrijze stoffen bank, naast het stapeltje kranten en de kussentjes met de zelfgemaakte hoezen. Fijne borduursels in pasteltinten. Zelf zakte ze neer op de stoel die ze dichter naar me toe schoof. Terwijl ze haar handen in haar schoot legde, de zakdoek onder het stoelkussen weggestopt, praatte ze. Ze keek naar buiten, voorbij de plantjes op de vensterbank, naar de overkant van het water. En ze vertelde vanuit haar herinneringen. In haar adempauze keek ze opzij, naar mij, om mijn reactie te peilen. Voorzichtig stelde ze een vraag. Hoe het met mij was. En ik hoefde het niet te zeggen, want ze zag het al. Ze wist het. Dat was precies genoeg. Ze praatte verder over haar dagen, met haar blik op de horizon gericht. Ik bekeek haar. Toen ze weer opzij keek en lachrimpeltjes zich rond haar ogen vormden, begon ze over een kopje thee en schuifelde naar de keuken. Ik hielp haar niet. Ze zette thee voor mij.

De vensterbank was zo wit als wit maar kan zijn en de plantjes en bloemetjes stonden er in alle rust perfect bij. Ik maakte er een opmerking over toen een glas thee, op een schoteltje dat er niet bij hoorde, voor me op de houten salontafel werd gezet. Ze nam het compliment, want dat was het, met een glimlach in ontvangst toen ze weer ging zitten. We roerden in onze thee en namen tegelijk het eerste slokje.