In haar kinderstoel van plastic
Zit ze buiten in de zon
De beentjes naast elkaar gezet
Rustend op het gras van groen
Handjes in de schoot gelegd
Verbonden
Met
Elkaar
Zo zat ze daar
Het kind
Te zijn
Mijn
...
Op het bankje in het bos
Zit ze buiten op de hei
De benen naast elkaar gezet
Rustend op het zand van zwart
Handen in de schoot gelegd
Verbonden
Met
Elkaar
Zo zat ze daar
Maar
Te zijn
Klein
Ze wachtte niet
Ze rustte uit
Van het verbond
Het had iets
Van oud zeer
Dat bovendrijven kwam
Aan het oppervlak
Van de sloot
Het had iets
Van schijn heil
Dat onzichtbaar was
Onder de bodem
Van de boot
Maar koeien
Die verdrinken niet
Die worden altijd weer
Keer op keer
Eruit gehaald
De sloot
En een koe
Die zegt alleen maar boe
Dat maakt zo moe
Af en toe
Ze wilde hem overspoelen
Met haar liefde
Maar ze wist
Dat ze het stoppen moest
Bedwingen
En dan doorlaten, sijpelen
In kleine gaatjes
Gaatjes van verlangen
Van verloren trots
Fracties van vrede
Van voelbare vrees
Van furieuze finesse
Subtiel en zacht
Zo zeer dat het
Lief deed
Zo lief
Dat het zeer deed
Ze moest vertrouwen
dat ze deed
Alles wat ze kon
Voor deze man
En andersom
De gaatjes werden groter
En groeven diep
En verder dan
Het licht
Dat zichtbaar is
Verder dan ze
Horen kon
Hij sijpelde terug
Weerkaatste wat ze was
Wenste wat ze wou
Wist wat ze verlangen zou
Hij was zoals hij wees
En zij voor hem de vrouw
Dat wist ze
Zoals ze zweeg
En hij het zeggen zou
…
