Het hoofd biedend

Ik zag het in haar ogen
De blik
En het gevoel
Dat ik voelde
Zonder te zijn

Ik zag het in haar ogen. De blik, en het gevoel dat ik voelde. Ze keek wel naar me, om me te begroeten, maar ze zag me niet. Ze keek langs me heen. Ze keek naar de figuur die ik was zoals ik daar stond, op de drempel. Ze nodigde niet uit. Ze nodigde niet uit om binnen te komen, hoewel haar woorden dat tegenspraken. Het was te druk, en vol daarbinnen, ook al stond er bijna niets. Zij was het die de ruimte vulde. Zij en alles in haar hoofd. Ik voelde dat ik niet meer paste, maar ze had me nodig. Nee, nodig niet, maar ze kon me wel gebruiken. Ze hoopte dat het hielp. Ze verwachtte veel van mij. Dat sprak ze niet uit, nooit. Ze wist dat dat niet kon. Niet mocht. Niet horen zou. Maar ik zag het aan haar blik, haar houding, en de manier waarop haar haar stond. Wild, zonder dat er zorg aan was besteed. Met haar vingers had ze ’s morgens door haar haar gewroet. Gewroet voor een model. Het mocht wel wat nonchalant. Dat zou ze zeggen. Ze had naar zichzelf gestaard in de spiegel, de rimpels het hoofd biedend, en ze had gedacht: zo is het wel goed. Haar stemming gaf het aan. De kleren die ze droeg. Uit de kast gegraaid. Geen zin om over na te denken. Wat het was of waar het bij paste, hoe het stond. De spiegel had ze al de rug toegekeerd. De confrontatie kon ze niet meer aan. Ik stond daar en observeerde haar. Het haar stond stijf, sprong alle kanten op, steil en piekerig. Steekwapens rond haar gemoed. Ik absorbeerde haar, en voelde me prompt niet goed. Mijn buik stond onder spanning, mijn mond wilde niet meer lachen. Ik stelde serieuze vragen, eigenlijk niet. Ik vertelde over wat ik zag, behalve haar. Het was nog vroeg. Constant was ze bezig, zitten was geen optie, stilstaan geen idee. Ze controleerde zelf wanneer, wanneer ze toegeven kon. Ik ging zitten, op de bank, en keek naar haar. Ze had het door, maar bloedend was haar neus. Ik moest er zelf naar vragen. Toen kwam het, tussen neus en lippen door, dat ze bevestigde wat ik voelde en aanschouwde. Ze kon er niets aan doen, moest door. Ik knikte, want zo was het toch. Zo zou het altijd zijn. Een beetje water, bij de wijn.