De chute

Het was als een gedicht waarvan de wending in de laatste strofe kwam. Alles perfect, van vorm tot inhoud, tot de laatste regels het verpesten moesten. Alles daarvoor werd weggevaagd, het verlangen des te groter. Het verlangen naar dat begin, dat veelbelovende begin, dat doorzet tot het einde. Het gevoel van eenheid. Dat einde waarbij het goed was. En ging zoals het ging.
Maar het ging niet. Op het moment dat ze de wending voelde komen, klapte ze dicht. Ze had geen zin. Ze kon het niet. Het mocht niet verder gaan, maar dan was het al te laat, natuurlijk. Veel te laat. Of die wending er dan kwám of niet, dat maakte niet eens uit. Het zat in haar hoofd. De regels. Het stramien. De wijze waarop het ging. Het had zich vastgebeten in haar schedel en vrat vanbinnen alles aan. Het was dat stemmetje dat niet bestond en waarvan ze wist dat het onzin sprak. Het was dat stemmetje dat ze zelf geplaatst had, eens, omdat het moest. En nu nam het over. Het knaagde en het vrat. Dat het háár aanvrat, daar kon ze nog mee leven, she had her ways, maar dat het de omgeving meenam. Háár omgeving. Wie het dichtst bij haar stond, wie haar het meest lief was. Dát kon ze niet verkroppen. Dat was haar spiegel en de confrontatie was de pijn. Het was te zien. Het was te zien dat de regels stopten voor de laatste strofe. Haperden. En als ze kwamen, de zinnen van het eind, dan werden ze niet door haar geschreven. Dan was ze weg. Onvindbaar weggekropen. Gescheiden van haar pen.