Soms wil je een liedje nooit meer horen. Vanwege de
herinnering. Van de begintonen krijg je al jeuk of rillingen. Als de tekst
inzet, wil je je handen voor je oren houden en er heel hard doorheen
schreeuwen. Als je de melodie te pakken hebt, ben je al te laat. Dan is het
gebeurd. Terug. Terug in de tijd. Terug in de herinnering die je wilt ontwijken omdat je hem niet
kan gebruiken. Niet nu. De hele dag houd je het in je hoofd tot je wanhopig
heel hard andere nummers gaat draaien om dit maar te overstemmen. Maar nummers
zonder herinneringen en zonder associaties bestaan niet, dus je maakt een
dramatische reis door de tijd waar je moe van wordt en er rest niets dan alleen
het nieuwste van het nieuwste te luisteren. Zodat je dat je dan de volgende keer
associeert met dit moment dat je uit alle macht probéérde...
De pest is, dat het niet alleen voor liedjes geldt. Gold het
maar alleen voor liedjes. Maar nee, het kan
zitten in woorden, kleuren, geuren of namen. Het kan zitten in manieren, schilderijen, deuren, plaatsen. Het zit in programma’s, in boeken, in wolken, in
ogen, in glazen, in stoffen, in accenten, in blikken, in
jezelf, in werkelijk álles. Er is te veel aan die herinnering waar je niet aan herinnerd wil worden omdat het
pijn doet in iedere vezel van je lijf. Te veel. En dus is er ook te veel wat je ermee associëert.
Soms wil je een liedje juist wél horen. Vanwege diezelfde
herinnering en diezelfde pijn. Soms is het niet erg. Dan kun je eraan toegeven
en dan mag het er zijn. Dan is het oké. Het is van jou. Dat heb je wel geleerd.
Ontwijken heeft geen zin. Doe je ook niet. Heus niet. Maar je moet het wel
kunnen controleren. Je moet dat moment wel zelf kunnen bepalen. Het kan je niet
op ieder moment overvallen. Op sommige momenten kun je het gewoon niet
gebruiken, dan ben je met ándere dingen bezig. Dan wil je met andere dingen
bezig zijn. Dan wil je je kunnen concentreren op wat er nu gebeurt. Nu, wat
niets te maken heeft met toen, al volgt alles elkaar op.
Maar het is zo. Ineens. Het is voorbij. Het is niet nooit
gebeurd, maar het is voorbij. De herinnering is niet verdwenen, maar de echo
wordt zachter. De echo fluistert naar je: het is voorbij. Het is oké. Luister
maar en wind je niet zo op. Laat het zijn. Het is geweest, voorbij.
...
...
