Boos bots ik op ze in. De plukken wit en grijs omringd door blauw dat ik niet zie. Het is jammer dat het geen pijn doet. Ik wil mijn vuisten voelen. Ik wil met mijn handen vechten tot ze bloeden, maar ze zijn te zacht, de wolken. Ze doen me niets. Ik voel ze niet, maar ze kleuren mijn gemoed. Ze maken me boos, en moedeloos. Mijn handen zweven, want ze zijn er niet.
Wat kan ik nog doen nu mijn macht verdwenen is, verloren gaat? Waartoe moet ik me wenden als ik stik in het grijs? Ze wijken niet, de wolken. De verdomde wolken wijken niet. Ik vloek van verdriet. Ze zijn er, als ik er niet om vraag. Ze bepalen mijn dag als ik er niet ben. Ik voel mezelf, maar lopen is zo zwaar en van denken ga ik dood. Herinnering de hel.
Zo erg mis ik jou.
Eerlijk is het niet.
Verdriet.
Beklemmend geschreven. Een schraapsel van jouw gevoel invoelbaar. De rest is te diep. Te zwaar. Om mee te voelen.
BeantwoordenVerwijderenEen liefdesdans zonder. Dat is geen dans. Ik gun je dat je soms toch dansen kunt.
Heel mooi en herkenbaar, wolken die niet voorbij willen drijven.
BeantwoordenVerwijderenZwaar weer.
BeantwoordenVerwijderenO wauw, die heb ik ook gezien! Dat was huilen inderdaad. ;)
BeantwoordenVerwijderen