Denkend aan

Er zit een foto in mijn fotoalbum waar ik als klein kind op de arm van mijn moeder zit. We lachen allebei naar de camera, allesbehalve een bescheiden lach. Een gezonde blos en rode lippen bij beiden. Mijn moeder heel naturel -ik kan geen beter woord verzinnen- en ik ook. Jong nog, zo jong.
Mijn moeder heeft mij wel eens verteld dat ik als klein kind, wanneer zij emotioneel was, tegen haar zei: "Het lijkt wel of jouw tranen uit mijn ogen komen, mama." Ik weet niet waarom ik daarbij juist de lachende foto op mijn netvlies heb staan - al is dat eigenlijk logisch. Het verschil tussen een lach en een traan is zo groot niet. We fotograferen alleen de lach.

Deze week maakte ik iemand anders aan het huilen, door zelf emotioneel te zijn. Nu is dat geen vreemd fenomeen als je dichtbij iemand staat, maar het gekke was dat ik deze persoon nauwelijks kende. En zij mij niet. We waren min of meer 'toevallig' op dezelfde plek en hadden slechts beleefdheden met elkaar gewisseld. Het voelde fijn te weten -te zien- dat zij mij voelde, dat zij dat kon. Mijn tranen mochten ook door háár ogen naar buiten komen. Ze hielp mij uiten. Ze gaf mij lucht, ze nam voor heel even iets van me over.

Mamma

...