Een tijdlang

Een tijdlang fietste ze op haar dagelijkse route altijd langs een interieurwinkel die een tijdlang een groot kussen op een bank in de etalage had liggen. Het was een beige kussen met in witte letters de tekst 'Het is goed, zoals het is.' Een tijdlang gaf haar dat rust. Ze ging onbewust langzamer fietsen en ze las wat er op het kussen stond, elke keer opnieuw, die tijdlang. Ze was namelijk heel druk met bedenken wat er allemaal niet goed was. Daar stopte ze dan even mee, daar op de fiets. Ze hield het steeds langer vast en ze wist. Ze vertrouwde in wat ze wist. De verdere route zweefde ze soms tussen de bomen door en ze zag zichzelf gaan en ze knikte goedkeurend. Ze was niet op haar bestemming, maar ze was op weg en dat was goed. Ze ging hoe dan ook de goede kant op, want 'het was goed, zoals het was'. Het was zó'n geruststelling. Het maakte dat ze kon ademhalen, die tijdlang. Mensen vroegen haar, vooral na die tijd, hoe ze het zo lang volgehouden had. Dan zei ze dat ze vertrouwen had in de weg en dat ze het proces niet kon versnellen, hoe graag ze dat ook wou. Het was zoals het was. Steeds als ze langs de etalage van de interieurwinkel kwam, en de tekst lag daar onveranderd te liggen, was ze opgelucht. Het was opvallend hoe lang de winkel de etalage liet zoals hij was. Precies lang genoeg om tot haar door te dringen. De route was haar redding, en het was háár weg.

...