De dode zwaan

Ik dacht
dat de bomen zouden sterven
van verdriet,
als wij hen overlieten
aan de grillen
van de grond
waarop zij rustten
in beschermd gebied

Ik dacht
dat de lange witte nek
van de zwaan die daar
zo mooi sereen
haar jongen liet
zou zwelgen in het riet
waar bovendien menig jager
op haar schoot
voor niets dan
zelfgenot

Ik dacht
dat de jongens in het leger
slechts hun honger stilden
voor wraak op hun soort
hun genoegdoenende aard
ging niet aan kop
maar vormde de staart
want daarna was het op

Ik dacht
dat ik zou stikken van de pijn
en verdrinken met de zwaan
want er waren al brallende bulldozers
aan vooraf gegaan
die nog zónder vorm van moord
verraad pleegden voor de poort

Ik zag mezelf
vliegen!
met de vleugels van een dode zwaan
en ik wist dat het zou komen;
de hevigheid van het bestaan
de onverschrokken gulzigheid
van vruchtbare aarde
waar bomen wortelen
tot ze vergaan

...