Tussen hart en keel

Zijn ogen schoten vuur.

Ze fonkelden furieus en ze zouden haar vernietigen met grote brokstukken die door geen atmosfeer tegengehouden konden worden. Ze zette zich schrap. Ze wilde heel blijven. Het waren geen vlammetjes die ze in zijn ogen zag, maar een álles-, allesverwoestende brand.

Hij wakkerde het vuur aan met zijn eigen woorden en gebaren. Het knetterde vervaarlijk. Hij gaf het meer en meer zuurstof en hij moedigde zichzelf aan. Schreeuwend, harder en harder. Het ging door merg en been. Hij was zijn eigen fanatiekste supporter. En zij was het op wie hij schoot. Hij wees naar haar, met zijn hele lichaam. Zijn ogen richtten als de jacht van een geweer. Ze stelden scherp. De woorden vlogen als kogels om haar oren, de persoonlijke aanval was ingezet, maar het ergste waren zijn ogen. Ze probeerde hem niet aan te kijken. Als ze zijn ogen zag, was ze verloren. De woorden kon ze naast zich neergooien, maar de ogen waren gevuld met een agressie waar ze niet alleen van schrok, maar bang van werd.

Tegelijk kon ze hem niet níet aankijken. Ze hoopte dat hij ook wat in háár ogen zag. Het brak haar dwars doormidden. Het was de onmacht die haar raakte, de onmacht die ze in zijn ogen zag. Hij haatte de wereld en zij was op dit moment de hele wereld. Zijn lichaam probeerde hem van binnenuit te sussen; de tranen verschenen in zijn ooghoeken, maar het vuur was te overheersend en ze konden de brand niet blussen. Met grootse gebaren negeerde hij de hulp die hem wilde kalmeren en die óók vanuit hem kwam. Hij kon de brandblussers niet toelaten. Het smeulend hoopje dat zou overblijven, was een brug te ver.

Hij schold en hij sloeg om zich heen. Het gaf geen voldoening, nooit. Er was geen doel, en wat hij raakte, was verloren en verbrand. De frustratie die maar geen uitweg vond en opgesloten zat. Ze wist dat hij door muren kon slaan. Haar raakte hij alleen diep vanbinnen. Zij voelde elke klap, elke slag en elke schop tegen een muur of deur ergens tussen haar hart en haar keel. Wanneer de spullen braken, brak ze mee. Ze móest zich afwenden. Iedere reactie was als olie op het vuur. Zodra ze weg kon, ging ze weg. Ze schudde de asdeeltjes van zich af, tot ze hem weer tegenkwam.