Textuur

Hij wreef met twee vingers over de muur. "Textuurbehang!" zei hij, liefkozend bijna. Hij keek om zich heen terwijl hij met zijn vingers over het behang bleef gaan. Het werkte op mijn zenuwen. Het behang zag er geel uit van oud en rook. De textuur daarentegen was nog goed zichtbaar. De schrootjes in de rest van de woning gaven me een benauwd gevoel. Hadden de bewoners zichzelf in willen timmeren of was dit een hipheid van een paar eeuwen geleden? Met moeite duwde ik een raam open in het keukentje. Het stof vloog alle kanten op. "Dit raam kan wel honderd jaar gesloten zijn geweest," zei ik. Mijn stem klonk hol in dit huis. "Dan hoef je nog niet zo agressief aan dat raam te wrikken," zei hij. Hij wilde zeker liever dat ik zou stikken. "Stik erin," mompelde ik, zacht genoeg zodat hij het niet kon horen.
We liepen de houten trap op, waar de witte verf afbladderde, naar boven. De leuning trok ik bijna uit de muur. Een paar brokken kalk kletterden de treden af naar beneden. Het was een extreem lange trap. Achttien treden. Ik mompelde dat dat niet normaal was. "Moet je zien, dit is de master bedroom," hoorde ik vanachter een deur die openstond. Toen ik mijn hoofd voorzichtig de hoek om stak, liep hij me alweer voorbij de andere kamer in. "Doe nou eens rustig, zo kan ik toch niet kijken," liet ik weten. "Stel je niet aan," riep hij, "je moet ook eens iets de kans geven." Ik ging op de bovenste traptree overdreven zitten zuchten. Hij reageerde niet. "Als je maar weet dat jij geen schijn van kans maakt als je jezelf niet eerst volledig ontsmet straks!" riep ik, "met je textuurbehangetje!"