Ritme van mijn vlinderslag

Wat net nog was, dat is niet meer
Soms worden ze me te veel;
de slagen van mijn hart
de mensen, de dingen die ze doen
de plekken waar ze zijn en
waarvandaan ze gaan en staan
de gesprekken die ze denken
te voeren, de dingen waar ze
zeggen naar te luisteren
en dan ik
ik lieg

en adem in

ik lig
met mijn armen wijd opzij
met open borstkas
om te vangen
wat er valt
vandaag
in het vizier

en uit
en bonk
weer weg

probeer ik
me te verplaatsen en te zijn
een compromis zonder water bij de wijn
door er te zijn en later pas te landen
de beelden en gedachten die
achter mijn ogen branden
moeten wachten nog
het is nog veel te vroeg
om te vragen
wat er was
de vorige slag

en in

en als ik met mijn ogen knip
dan verwarren de felste kleuren
de donkerste nacht
met mij
en krijg ik rimpels
van de lach

uit

in één adem
overeind ben ik;
de dag
omringd door water
van het golfslagbad

...